Χίλιοι και 2 λόγοι γιατί σ' αγαπώ

Με ρώτησες σήμερα μετά από τόσο καιρό τι είναι αυτό που με κάνει κι έχω τρελαθεί μαζί σου. Γιατί σ' αγάπησα. Γιατί σ' αγαπώ κι είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Και παρόλο που ξεκίνησα να σου λέω κάπου πάντα την κόβαμε την κουβέντα και το γυρνούσαμε κάπου αλλού. Κι επειδή τα λόγια φεύγουν και χάνονται σαν τον αέρα ενώ τα γραπτά μένουν, αποφάσισα να σου τα γράψω τώρα που είμαι χαλαρή πίνοντας το καφεδάκι μου. Και ναι, προτιμάς να σου τα λέω όπως θα σου τα πω με την πρώτη ευκαιρία που θα ‘χουμε χρόνο μαζί. Να σου τα λέω και να σε κοιτώ βαθιά μέσα στα μάτια, χωμένη μες την αγκαλιά σου. Αλλά θέλω να τα δεις και μαζεμένα να τα καταλάβεις, να τα εμπεδώσεις και γιατί όχι; Να τα εκμεταλλευτείς κιόλας προς όφελος σου. Να με κάνεις να σ’ αγαπώ κάθε μέρα πιο πολύ. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι για να το καταφέρεις αυτό καρδιά μου. Ακόμη είναι κι αυτός ένας τρόπος να συνεχίσω και την ερωτική μου εξομολόγηση που σου ξεκίνησα με το γράμμα και μου παραπονέθηκες πως ήτανε μικρή σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα... Τι να κάνω μωρό μου; Μου αρέσουν οι σάλτσες και τα περιτυλίγματα και πολλές φορές αναλώνομαι σ’ αυτά αντί να κοιτάω κατάματα την ουσία. Ξεκινώ λοιπόν χωρίς πολλά πολλά και επί του θέματος. Θέλω όμως να πάρω τα πράγματα από την αρχή.
Όταν σε γνώρισα, φυσικά και δεν σε αγάπησα με την μία. Κάτι τέτοιο αν έλεγα θα ήταν πέρα ως πέρα ψέμα.Σε ερωτεύτηκα όμως κεραυνοβόλα. Και ναι, με χτύπησε κατακούτελα. Και να σκεφτείς πως δεν πίστευα σ’ αυτό που λένε έρωτας με την πρώτη ματιά. Δεν πίστευα καν στον έρωτα. Και το ξέρεις πως αυτό είναι αλήθεια που σου λέω άσχετα αν ανακάλυψα μαζί σου τη ρομαντική πλευρά του εαυτού μου. Από την πρώτη μας κιόλας κουβέντα καταλάβαινα πως κάτι υπήρχε εδώ. Το καταλάβαινες και συ. Δεν ήταν απλά ιδέα μου. Δεν ήταν μόνο το μυστήριο κι η περιέργεια για μια νέα γνωριμία. Κανείς από τους δυο μας δεν έψαχνε για κάτι συγκεκριμένο, για κάποια σχέση.. πόσο μάλλον για έναν θυελλώδη έρωτα. Η χημεία όμως φάνηκε απ' την πολύ πολύ αρχή. Ο τρόπος που απαντούσες σε όλα αυτά που σου έλεγα, η έκπληξη σου για το ποια ήμουν στ' αλήθεια, ο δισταγμός σου να μου μιλήσεις ανοιχτά. Κι όμως έτσι ξεκίνησε το παιχνίδι. Και όλα αυτά το έκαναν πιο ενδιαφέρον. Και παρόλη την αναστάτωση σου (και την δική μου φυσικά ) που από δυο άγνωστοι μέσα στην ανωνυμία του διαδικτύου βρεθήκαμε δυο γνωστοί, σχεδόν συγγενείς. Κι ενώ αυτό και μόνο το γεγονός από την πρώτη φορά κιόλας θα έπρεπε να μας αποτρέψει από το να γίνει οτιδήποτε άλλο μεταξύ μας, ούτε καν δεύτερη κουβέντα και να κάνουμε σαν να μην υπήρξε ποτέ τίποτα κι απλά να το ξεχνούσαμε, την ίδια κιόλας στιγμή το θέλαμε κι οι δυο κόντρα σε κάθε λογική να συνεχίσουμε με κάποιον τρόπο έστω και τυπικά. Το ήξερα και το ήξερες όμως ότι αυτό το ''τυπικά'' δεν θα μπορούσε ποτέ να ισχύσει μεταξύ μας. Το ήξερα πολύ καλά αλλά δεν ήθελα να σταματήσει. Κι όλο αυτό το κρυφτούλι, η αγωνία, το παράνομο, το καινούριο με συνάρπαζε. Αλλά δεν ήτανε μόνο αυτά σε καμμία περίπτωση. Ήταν η χημεία. Η χημεία που τα έκανε (και συνεχίζει να τα κάνει!!! ) όλα τόσο έντονα καρδιά μου. Και χημεία μεταξύ μας υπήρξε από το πρώτο λεπτό. Έτσι ο ενθουσιασμός κι ο έρωτας ήρθαν αμέσως. Δεν τον κατάλαβα στην αρχή. Εφόσον μέχρι τότε δεν πίστευα πως υπήρχε κάτι τέτοιο πως ήταν δυνατόν να πιστέψω ότι συμβαίνει σε μένα; Κι όμως είχε έρθει αμέσως. από το πρώτο κιόλας απόγευμα περίμενα πότε θα έρθει το βράδυ, πότε θα πάει η ώρα 12 όπως είχαμε πει για να δω τα γράμματα σου να ξεπροβάλλουν στην οθόνη του υπολογιστή. Όταν έβλεπα το εξής "ο χρήστης george πληκτρολογεί τώρα ένα μύνημα" περίμανε με τρελή αγωνία να δω τι θα μου γράψεις τώρα. Όταν μετά από τρεις μέρες μου είπες πως θα πάρεις και κάμερα για να την ανοίγουμε και να σε βλέπω και live εκτός από φωτογραφίες η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή μέχρι την στιγμή να σε δω. Και νόμιζα πως μόλις θα σε έβλεπα θα ηραμούσα... αλλά όχι. Μόλις σε αντίκρυσα, έστω κι από κει, καλά που καθόμουν στην καρέκλα. Καλά που καθόμουν γιατί ένοιωσα πως μου κόβονται τα πόδια. Και τα βράδια που μιλούσαμε δεν ξεκινούσαμε αμέσως μόλις έμενα μόνη. Είχα άγχος επειδή ήξερα πως δεν έχω και πολύ φωτογένεια μήπως δεν σου αρέσω κιόλας και σε ξενερώσω. Πήγαινα πρώτα στον καθρέφτη και... ωχ ρε γαμώτο πώς είναι έτσι τα μαλλιά μου; χτενίσου λίγο... πώς είναι έτσι το πρόσωπο μου; βάλε λίγη μάσκαρα και ρουζ να δείχνεις καλύτερα έλεγα στον εαυτό μου. Και ακόμη και όταν σου είπα να έρθεις στα γενέθλια του Κώστα για να σε δω έστω κι από μακριά, έστω και για πολύ λίγο εγώ περίμενα. παρόλο που ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση να έρθεις ήταν κάτι που στ' αλήθεια το ευχόμουν και το περίμενα. Χα χα, μέχρι και τακούνια έβαλα εκείνη την μέρα και φάνηκε σε όλους περίεργο που μετά από τόσα χρόνια ξαναφόρεσα εγώ τακούνι.Η καψούρα είχε ήδη ξεκινήσει μωρό μου. Και όταν κατάλαβα πως ήμουν ερωτευμένη μαζί σου φοβήθηκα. Φοβήθηκα πολύ. Για τον εαυτό μου. Μέχρι τότε πίστευα πως μπορούσα να ελέγξω τα συναισθήματα μου. Και να τα κρύβωαπό τους άλλους γύρω μου. Και το έκανα, το κατάφερνα. Όταν όμως κατάλαβα ότι σε ερωτευόμουν τρελά, κάθε μέρα και περισσότερο φοβήθηκα μήπως δεν μπορούσα πια να τα ελέγχω όπως θα ήθελα. Γι αυτό και σου ζήτησα τότε να χωρίσουμε. Από φόβο, φόβο για το μετά, φόβο για μένα. Πίστευα πως θα μπορούσα να το ελέγξω. Αλλά δεν μπόρεσα, δεν τα κατάφερα. ακόμη από τότε ο έρωτας ήτανε τόσο δυνατός, τόσο παράφορος. Μετά απλά αφέθηκα, αφέθηκα τελείως και το είδες. Ήρθε κι η πρώτη μας από κοντά συνάντηση και όλα ήταν τέλεια. Και κείνη την μέρα και για τις μέρες που ακολούθησαν. Κάθε μέρα που περνούσε ήταν πιο έντονη, πιο δυνατή από την προηγούμενη. Κι άρχιζα σιγά σιγά να παθαίνω εξάρτηση από σένα. Δενόμουν μέρα με τη μέρα πιο πολύ. Όταν ήσουν κάπου ταξίδι (δεν θυμάμαι που, στον Βόλο νομίζω) και μου έστειλες εκείνο το μύνημα στο τηλέφωνο που έλεγε "μωρό μου σ' αγαπάω", όταν το διάβασα σχεδόν μου κόπηκε η ανάσα. Δεν σου απάντησα, δεν σου είπα τίποτα. Δεν το προσπέρασα όμως. Πάλι φοβήθηκα. Και όχι απλά φοβήθηκα αλλά τρομοκρατήθηκα. Το αποθήκευσα κατευθείαν. Το άνοιγα και το κοίταζα, το ξανακοίταζα και δυσκολευόμουν να το πιστέψω. Ήθελα να είναι αλήθεια. Παρακαλούσα να είναι αλήθεια. Και απλά φοβόμουν. Φοβόμουν πάλι για αυτά που έρχονται και δείλιαζα για αυτά που ήθελα να σου πω αλλά δεν τολμούσα να ξεστομίσω. Ναι, κι εγω το ένοιωθα από τότε αλλά δεν τολμούσα να στο πω. Και στις διακοπές όταν νόμιζα πως σε ξανάχασα, πως σε έδιωξα, πως όλα είχαν τελειώσει μεταξύ μας, τότε το κατάλαβα για τα καλά... Μία και καλή που λένε. Και παρόλο που είχα αποφασίσει να κάνω μία ακόμη προσπάθεια για να σώσω αυτό που είχα μέχρι τότε και σου το είπα και αργότερα, κατάλαβα εκεί πως ήταν από την αρχή καταδικασμένη. Αφού εσύ ήσουν αυτός που στ' αλήθεια αγαπούσα, αυτός για τον οποίον είχα χάσει το μυαλό μου...


Πώς έγινε όμως αυτό; Γιατί σ' αγάπησα; Γιατί σ' αγαπώ και τώρα; Γιατί θα σ' αγαπώ κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο πολύ;





....Συνεχίζεται....