Ονειροπολώ και φτιάχνω μια αλήθεια αλλιώτικη από την αληθινή..
σσσσςςς οι σκέψεις δεν ησυχάζουν...
όνειρα που δεν τόλμησαν να πραγματοποιηθούν μη τύχει και μου ταράξουν την πραγματικότητα...
πόρτες ερμητικά κλειστές και τα κλειδιά από χρόνια χαμένα...
υποσχέσεις που αθετήθηκαν σε ένα βολεμένο και πάντα προσωρινό μόνιμο παρόν...
χίλια γράμματα που δεν βρήκαν ποτέ τον παραλήπτη που άλλαζε συνεχώς διεύθυνση...
ερωτικές επιστολές με πόθο γραμμένες μα με καμιά διάθεση θυσίας του ήδη γνώριμου σκηνικού...
προς τι το ρίσκο...;
τα αισθήματα πια εύκολα ξεπουλιούνται για ένα ηλεκτρονικό χαμόγελο...
τα λουλούδια που μου έστειλαν έφτασαν σε εκατοντάδες μαδημένα πέταλα...
ο άνεμος φρόντισε να μην πονέσω πολύ από τα αγκάθια τους και μου τα σκόρπισε...
τα ταξίδια μου ακυρώθηκαν γιατί φρόντιζα να έχω πάντα μια καλή δικαιολογία για να μένω εδώ...
οι φόβοι μου φούντωσαν γιατί τους έτρεφα συνέχεια με κάτι καινούριο που τελικά πολύ αγαπούσα στην πορεία...
εσύ βολεύτηκες στην πολυθρόνα σου...
κι εγώ βολεύτηκα στον μακρινό μου κόσμο...
οι πολυθρόνες δεν μου αρέσουν όταν δεν είμαστε αγκαλιά...
ο μακρινός μου κόσμος δεν σου αρέσει όταν δεν πατάμε στο έδαφος...
"κάποια μέρα ίσως μπορέσω να σου πω πόσο σημάδεψες την ζωή μου...
κι ίσως εκείνη την μέρα να καταλάβεις..."
σσσςςς σιωπή...
τι να μου απαντήσεις άραγε σε αυτό...;
τι απάντηση να περίμενα πέρα από την σιωπή...;
θα ρθω μια μέρα θα δεις...
αλλά δεν ξέρω το πότε...
κι εγώ θα ρθω μια μέρα θα δεις...
μόνο που δεν ξέρω το πως...
θα φτάσει εκείνη η μέρα το ξέρω...
μα κάποιος από τους δυο δεν θα 'χει πια να πει τίποτα...
ο ένας ξόδεψε αλόγιστα τα λόγια του κι ο άλλος τις σιωπές του...
που να συναντηθούν αυτά τα δυο...;
πώς να ενωθούν...;
σε ποια σημάδια να ταιριάξουν...;
εγώ χορεύω στους ανέμους κι εσύ ντύνεσαι καλά μην κρυώσεις...
εγώ χαιδεύω τα αστέρια κι εσύ κλείνεις τα παντζούρια γιατί νύχτωσε...
εγώ βγαίνω γυμνός στην βροχή κι εσύ κρατάς ομπρέλες...
εγώ κάνω ευχές στα γεμάτα φεγγάρια κι εσύ ξεχνάς το δαχτυλίδι σου εκείνα τα βράδια...
σσσςςς σιωπή και πάλι...
ίσως θα έπρεπε να καταλάβω πως τα αλλοτινά λόγια σαν γίνονται σιωπές ήταν πάντα σιωπηλά...
ίσως ποτέ να μην φώναζαν αυτά που έλεγαν...
ίσως τα παραμύθια τα έχουμε τόσο πολύ ανάγκη που μετασχηματίζουμε απλές ιστορίες σε τέτοια...
κι όλα τα σημάδια που εντοπίστηκαν στον ουρανό σαν θεϊκά να ήταν αστέρια που έσβησαν σε μια ευχή που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ...
μη βρέξεις απόψε ουρανέ...
θα ανάψω μια φωτιά να κάψω το είναι μου...
το χτες και το σήμερα...
το αύριο κι εκείνο που δεν θα έρθει ποτέ...
τα γράμματα και τα αισθήματα...
τα δάκρυα και τα χαμόγελα...
τα λόγια και τις σιωπές...
μη βρέξεις απόψε...
άναψα φωτιά κι αρχίζω να με ρίχνω μέσα της...
σσσςςς τώρα πρέπει να σωπάσω...
καίγομαι ήδη...
Ναϊάδα
Παραμύθι χωρίς όνομα
Το παραπάνω κείμενο δεν είναι δικό μου. Πολύ θα το ‘θελα όμως να το ‘χα γράψει εγώ...
Τα όσα ακολουθούν όμως είναι μοναδικά δικά μου γι απόψε...
Απόψε...
Απόψε σε είδα. Για πρώτη φορά μετά από τόσους μήνες σε είδα...
Αναπάντεχα, φευγαλέα...
Έστω στιγμιαία μέσα από το αμάξι, αλλά σε είδα...
Έξω βρέχει...
Κι εγώ δεν μπορώ να καώ...
Δεν θέλω άλλο. Δεν θέλω πια να σ’ αντικρίζω. Δεν θέλω πια να σε σκέφτομαι. Δεν θέλω πια να σε θυμάμαι. Δεν θέλω πια να μου λείπεις. Δεν θέλω πια να σ’ αγαπώ...
Κι έξω βρέχει. Κι εγώ δεν μπορώ να καώ...
Πονάω...
Στην αρχή, ο ύπνος υπήρξε ο καλύτερος μου φίλος. Ήταν το ναρκωτικό μου. Μούδιαζε την σκέψη και τις αισθήσεις μου. Με βοηθούσε να υποκρίνομαι πως δεν πονάω. Τελευταία μ’ έχει εγκαταλείψει...
Απόψε η νύχτα έχει κάτι...
Δεν βρίσκω τρόπο να το εξηγήσω αλλά έχει κάτι...
Απόψε δεν μπορώ να κοιμηθώ. Προσπάθησα πολύ, μα δεν τα καταφέρνω. Κι είμαι μόνη. Σ’ ένα σπίτι γεμάτο αλλά μόνη. Κι είναι χίλιοι κι ένας ανεξήγητοι κι αμείλικτοι λόγοι που με κρατούν απόψε ξύπνια...
Κι είμαι εδώ στην άγρια νύχτα αγκαλιά μ’ ένα μπουκάλι αβάνα κι ένα πακέτο τσιγάρα να παίζω νευρικά στα δάχτυλα μου. Το ραδιόφωνο παίζει χαμηλόφωνα μελαγχολικά τραγούδια έρωτα λες κι όλο το σύμπαν λειτουργεί για να φέρει εις πέρας ένα σατανικό σχέδιο του...
Λες και όλα συνηγορούν στο να σε σκέφτομαι. Δεν θέλω άλλο πια να σε σκέφτομαι. Θέλω για μια μόνο νύχτα, γι απόψε να μην σκέφτομαι τίποτα. Να μην νοιώθω τίποτα...
Θέλω να είμαι ένα σώμα γεμάτο αλκοόλ και νικοτίνη. Άδειο όμως από όλα τ’ άλλα...
Αλλά δεν γίνεται...
Και δεν μπορώ να κοιμηθώ...
Γαμώτο...
Έλα ύπνε...
Πονάω...
Δεν θέλω άλλο να πονάω...
Θέλω να καώ...
Αλλά έξω βρέχει...
Ανοίγω τα παράθυρα να μπει ο ήχος και η μυρωδιά της βροχής σε μια ακόμη απέλπιδα προσπάθεια...
Τίποτα...
Μόνο η μυρωδιά της λάσπης και το άδειο της ψυχής μου...
Θυμάσαι; Πάντα μετρούσα τις στιγμές μας με την οσμή τους. Έχω ξεχάσει πολλά, αλλά ποτέ τις μυρωδιές τους...
Απόψε σε είδα...
Κι ήρθαν στο μυαλό μου θύμησες που είχα βαθειά θάψει. Δεν θέλω πια να σ’ αγαπάω...
Ουρλιάζω... Φύγε!!!
Το κορμί σου πάει καιρός που δεν το έχω δίπλα μου. Η αίσθηση σου, η ιδέα σου όμως δεν έφυγε ποτέ...
Κι απόψε όλα είναι πιο έντονα από κάθε άλλη φορά...
Έλα ύπνε.... Πονάω...
Κι εσύ καταραμένε ουρανέ σταμάτα να βρέχεις!...
Σταμάτα να κλαις για μένα!...
Απόψε θέλω να καώ...
